Hey gidi Bahri

Sen ki çocukluğumun taa kendisi

Benim yerime dayak yiyen

Benim yerime yalan söyleyen

Azar işiten, hor görülen

Perde arkalarının cefakar gizemi

Yıllar bile

Bana torpil geçmiş değil mi?

Ben bir hakimim bu koltukta

Sense sanıksın şimdi...

Üfleyipte tutuşturmasaydın

Dumansız kor bir ateşin

Tam göbeğindeydim hala

Yine bir adım ötemdesin

Aradaki izafi uçurumu

Bilirim ki göremezsin

Evet yine karşımdasın

Ama el pençe divan

Ve maalesef ayaktasın

Hal böyle mahvuperişanken

Nasıl yargılayabilirdim seni

İnsanlar hala

Kendi benliğini sorgulayamazken

Bende es geçtim herşeyi

İçimde bu kanun tanımaz

Vicdan muhasebesi varken...